تنوع عصبی (Neurodiversity) به این می پردازد که مردم در سرتا سر جهان دید متفاوتی نسبت به اطراف خود دارند و آن را به شیوه متفاوتی تشخیص می دهند.
«تنوع عصبی» یک اصطلاح است که برای توصیف تفاوت در نحوه عملکرد مغز افراد استفاده می شود. ایده اصلی تنوع عصبی این است که هیچ راه «درست و مشخصی» برای کار مغز وجود ندارد. در عوض، طیف وسیعی از راه‌ها وجود دارد که مردم دنیا را درک می‌کنند.
نوروتایپیکال در تنوع عصبی
نوروتایپیکال به شخصی اشاره دارد که عملکردها، رفتارها و پردازش مغزی استاندارد یا به عبارت دیگر معمولی دارند. افراد نوروتایپیک تمام نقاط عطف رشد و رفتار خود را در زمان ها و سنینی که برای اکثر افراد استاندارد در نظر گرفته می شود، می گذرانند.
افراد نوروتیپیکال معمولاً در معاشرت، یادگیری مهارت های جدید، یا رفتار آن گونه که به آن ها گفته می شود و از آن ها انتظار می رود، مشکلی ندارند.
واگرایی عصبی
واگرایی عصبی برای افرادی استفاده می شود که عملکرد مغز آن ها در یک یا چند حالت متفاوت از آنچه که استاندارد یا معمولی در نظر گرفته می شود می باشد.
راه‌های مختلفی برای تشخیص واگرایی عصبی وجود دارد، از روش‌های بسیار خفیف که اکثر مردم هرگز متوجه آن نمی‌شوند تا راه‌های واضح‌تری که منجر به رفتارهای متفاوت از استاندارد در جامعه می‌شود.
در محل کار و مدارس با برآوردن نیازهای منحصر به فرد هر فرد و فرد درگیر واگرایی عصبی می توان از حضور آن ها بهره مند شد، به طور مثال باید سعی کنیم:
به فردی که دچار واگرای عصبی است، این آزادی را دهیم تا وظایف و تکالیف را به روش خودش انجام دهد.
آموزش کارکنان ودانش آموزان دیگر در مورد تنوع عصبی و نحوه برخورد با آن.
ایجاد فضایی دوستانه
ارائه هدفون های مسدود کننده صدا و نویز برای فردی که صدا را تحریک کننده می دانند.
اوتیسم نوعی تنوع عصبی
اوتیسم به عنوان یک “اختلال طیف” شناخته می شود، زیرا از خفیف تا شدید متغیر است. اوتیسم قبلاً انواع مختلفی داشت، مانند آسپرگر و اختلال نافذ رشد (PDD)، اما اکنون همه آن ها به عنوان یک اختلال طیف اوتیسم طبقه بندی می شوند. همان طور که می دانید اوتیسم می تواند بر رفتار و احساسات فرد تأثیر بگذارد.
این بیماری مجموعه گسترده‌ای از شرایط بوده که شامل چالش‌هایی با مهارت‌های اجتماعی، رفتارهای تکراری و مشکلات گفتاری می باشد و می‌تواند افراد را فقط به برقراری ارتباط غیرکلامی سوق دهد.
افراد اوتیستیک اغلب ویژگی های زیر را نشان می دهند: توجه زیاد به جزئیات، مهارت های تمرکز قوی، خلاقیت و توانایی های یادگیری بصری.
بیش فعالی
اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) یک اختلال بی نظمی عملکرد اجرایی است، به این معنی که افراد ممکن است در مدیریت افکار، توجه، رفتار و احساسات خود دچار مشکل شوند.
افراد مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش فعالی ممکن است در سازماندهی مطالب مشکل داشته، بی قرار باشند، بی علاقه به نظر برسند و در هنگام تجربه برخی احساسات رفتار نامناسبی از خود نشان دهند.
افراد مبتلا به ADHD غالباً مشکل گشا هستند زیرا چارچوب فکری مشخص ندارند بنابراین ممکن است پرانرژی و “سرگرم کننده” باشند.
نارساخوانی
نارساخوانی (Dyslexia) شامل صحبت کردن، خواندن و نوشتن است. نارساخوانی معمولاً با اشتباه خواندن، نوشتن یا گفتن کلمات یا حروف نامرتب همراه است، اما تنها محدود به این موارد نمی باشد. به عنوان مثال، ممکن است شامل مشکل در سازماندهی کلمات در جملات، مشکل در دستیابی به واژگان یا تلفظ کلمات یا چالش در پیروی از دستورالعمل ها باشد.
افراد مبتلا به نارساخوانی اغلب متفکرانی هستند که در پردازش بصری عالی می باشند. علاوه بر این، آن ها تمایل به آگاهی فضایی داشته و ممکن است بسیار خلاق باشند.
