روانشناسی عشق رمانتیک
روانشناسی عشق رمانتیک:اکثر قریب به اتفاق افراد می خواهند عاشق شوند.
به ویژه افراد دارای اختلال وابستگی.
عشق برای ما شاید بالاترین ایده آل است.
و روابط به ما معنا و منظور می دهد.
رابطه به ما حیات و انگیزه می دهد.
یک شریک (یار) هنگام مشکل در آغاز یک کار به ما کمک می کند.
عاشق شدن حس اعتماد به نفس ما را نیز اعتبار می بخشد.
بر احساس شرم ناشی از شک و تردیدها غلبه می کند و از ترس های ما از تنهایی ها می کاهد.
اما، بیشتر اوقات یک رابطه عاشقانه زیبا، به کام ما تلخ می شود.
آنچه یک رؤیای حیرت انگیز بود تبدیل به یک کابوس دردناک می شود.
خانم کامل یا آقای تمام عیار می شود آقا یا خانم بد.
ناخودآگاه نیرویی مقتدر است.
به نظر نمی رسد استدلال مانع عاشق شدن ما شود.
نه عاشق شدن آسانتر است و نه رهایی!
حتی وقتی رابطه به شکل وارونه ای پس از ایجاد دلبستگی ما مسموم می شود.
پایان دادن رابطه همانقدر سخت است که به راحتی عاشق شدن!
عشق رمانتیک۱
انفعالات شیمیایی رابطه رمانتیک
سیم کشی مغز ما مستعد عاشق شدن است.
تا رابطه عاشقانه ای شاد و شنگول را تجربه کنیم و از رضامندی، ازدواج و تولید نسل برخوردار شویم.
نوعی فرآیند شیمیایی عصبی که ایجاد کننده احساس خوب است.
در هر مرحله از شهوت، کشش و دلبستگی در مغز ما به جریان می افتد.
به ویژه دوپامین، احساسات نشئگی طبیعی بالایی را موجب می شود که می تواند اثری همچون کوکائین داشته باشد.
احساسات عمیق تر با اوکسی توکسین:
“هورمون در آغوش گرفتن” راه اندازی می شوند که در حین ارگاسم آزاد می شود.
این هورمون مستقیماً با پیوند و افزایش صداقت و وفاداری در دلبستگی های رمانتیک ارتباط دارد.
